NO DÍA DA PAZ

Europe - The Final Countdown (Live)

A BANDA SONORA DO NOSO LIBDUP

GOYA E A GUERRA

Francisco d

e Goya y Lucientes

(Fuendetodos, Zaragoza, 30 de marzo de 1746 - Burdeos, Francia, 15 de abril de 1828)

Foi un pintor e gravador español que dende o Romanticismo, abre os camiños da arte contemporanea, sendo considerado un precursor da pintura de vangarda do século XX.

O dous de maio do 1808 o pobo de Madrid, instigado por algúns sectores da nobreza e da igrexa, ergueuse en armas contra as tropas napoleónicas que ocupaban as principais cidades españolas. Como consecuencia, as tropas francesas exerceron unha brutal represión, que non faría senón xeneralizar os levantamentos populares no resto das cidades da Península. Estes feitos aparecen recollidos por Goya nestes dous lenzos, nos que plasma a loita do pobo español contra a dominación francesa: a Carga dos Mamelucos, acontecida o 2 de maio de 1808 e os Fusilamentos do tres de Maio, acontecidos na montaña do Príncipe Pío ao día seguinte.

Esta pintura de Goya servirá de inspiración para outros pintores como Manet (A excursión de Maximiliano en México) e Picasso (Masacre en Corea, 1951).

Os sucesos acontecidos durante a Guerra da Independencia (1808-1814) levaron a Goya a efectuar unha reflexión enormemente crítica e innovadora sobre a guerra, sobre as súas causas, brutais manifestaciones e consecuencias. A serie dos Desastres ou as posteriores pinturas que efectuou sobre os sucesos do dous e tres de maio en Madrid dan boa conta destes feitos. Goya presenta nelas unha visión radicalmente distinta á do resto dos seus contemporáneos, decantados moitos deles entre un ou outro dos bandos contendentes, con claros fins propagandísticos ou conmemorativos.

A violencia, nas súas diferentes formas, como manifestación da sinrazón é un dos aspectos máis notables na obra de Goya. Da sensibilidade de Goya ante os acontecementos naceron non só a súa mellor serie de estampas, senón un monumental grito contra a violencia nas súas diferentes formas, que non recoñece xustificación algunha e que, grazas ao seu maxistral tratamento técnico, formal e conceptual permite ao espectador contemplar imáxes inherentes a toda guerra.

Fronte ás imaxes heroicas e aduladoras, Goya presenta a violencia e a morte nas súas máis puras expresións. As obras de Goya non mostran héroes militares ou populares que loitaron contra os franceses, de todos coñecidos grazas ás publicacións e ás galerías de retratos amplamente difundidos na España do seu tempo. Nin tan sequera nos presentan feitos concretos acaecidos en lugares determinados. Pola contra, Goya móstranos, partindo de acontecementos reais, a esencia dos mesmos, a representación universal da brutalidade, da fame, da desesperación, da destrución ou da morte.

O pobo anónimo é o protagonista indiscutible, a verdadeira vítima da guerra. Mostrao atacando aos mamelucos no cadro do Dous de Maio en Madrid e representao morrendo vítima da represión francesa nos fusilamientos do Tres de Maio.

ROSA DE LA PAZ

Cuando el mundo entero estalle, 
Será demasiado tarde 
Para reencontrarnos con las leyes naturales
Si hemos roto con los bosques, 
Si hemos roto con los mares, 
Con los peces, con el viento que nos hizo libres
Como niños chicos en la oscuridad, 
así estamos todos bajo el mismo vendaval 

Mi rosa de la paz, 
Vieja rosa con heridas, 
Siento cuando me acaricias frío 
Y no sé dónde estás, 

Mi rosa de la paz 
Mira que te siento lejos, 
Yo te busco y no te encuentro ahora 
Mi rosa de la paz

¿Qué diría de este mundo 
Un viajero del futuro, 
De un planeta más allá de las estrellas? 
Si hemos roto con los bosques, 
Roto nuestras propias voces 
Y aunque nadie escuche, aún se oyen
Con nosotros mismos, con la eternidad, 
Porque estamos todos bajo el mismo vendaval

Mi rosa de la paz, 
Vieja rosa con heridas 
Siento cuando me acaricias frío 
Y no sé dónde estás, 

Mi rosa de la paz, 
Mira que te siento lejos, 
Yo te busco y no te encuentro ahora 
Mi rosa de la paz
Cuando el mundo entero estalle, 
Sea demasiado tarde, 
Ya no queden rosas para nadie
Yo estaré contigo rosa de la paz 
Como niños chicos 
Cuando acabe el vendaval Mi rosa de la paz, 
Vieja rosa con heridas 
Siento cuando me acaricias frío 
Y no sé dónde estás, 

Mi rosa de la paz, 
Mira que te siento lejos, 
Yo te busco y no te encuentro ahora 
Mi rosa de la paz 
Mi rosa de la paz.




VIDEO:


http://www.youtube.com/watch?v=IQUnwWN1jlg

Marta Valledor

Rosario - No Dudaría

Silbán propón para o día da Paz a Rosario Flores con No Dudaría

Si pudiera olvidar todo aquello que fui
si pudiera borrar todo lo que yo vi
no dudaria
no dudaria volver a reir
si pudiera explicar las vidas que quite
si pudiera quemar las armas que use
no dudaria
no dudaria en volver a reir
prometo ver la alegria
y escarmentar de la experiencia
pero nunca,nunca mas
usar la violencia
si pudiera sembrar los campos que arrase
si pudiera devolver la paz que quite
no dudaria
no dudaria volver a reir
si pudiera olvidar aquel llanto que oi
si pudiera borrar,apartarlo de mi
no dudaria
no dudaria en volver a reir
prometo ver a la alegria
y escarmentar de la experiencia
pero nunca,nunca mas usar la violencia
(x2)
para xuru ruxuru
para xuru xuru ruruuu
(x2)
si pudiera olvidar todo aquello que fui
si pudiera borrar todo lo que yo vi
no dudaria

no dudaria en volver a reir

prometo ver la alegria....

http://www.youtube.com/watch?v=svvNRwAS8fY

Os Desastres da Guerra

GOYA OS DESASTRES DA GUERRA

Francisco José de Goya y Lucientes, nado en Fuendetodos (Zaragoza) o 30 de marzo de 1746 e finado en Bordeaux (Francia) o 15 de abril de 1828.

Os desastres da guerra son unha serie de 82 grabados do pintor realizada entre 1810 e 1815. O horror da guerra é mostrado especialmente cru e penetrante nesta serie. As estampas detallan as crueldades cometidas na Guerra da Independencia española. Na vida de Goya soamente foron impresos dous xogos completos dos grabados, un de eles obsequiado ao seu amigo e crítico de arte Ceán Bermúdez, máis permaneceron inéditos. A primeira edición apareceu en 1863, publicada por iniciativa da Real Academia de Belas-Artes de San Fernando. A estas obras seguíronas outras en 1892, 1903 e 1906. Os desastres da guerra divídense entres partes: A primeira parte trata de temas referidos o terror e o medo,(estampas de 1 a 47) son estampas centradas na guerra. A segunda parte trata sobre a morte e a tortura (estampas de 48 a 64) centrada na fame. A terceira parte <<caprichos enfáticos>>, Esta serie de grabados a diferencia co resto da obra e que cambia o sentido de toda a serie pasando da plasmación dos feitos acontecidos a unha reflexión sobre aspectos políticos e ideolóxicos que envolveron estes feitos narrados. Desta maneira o “vampirismo” dos lexisladores, a superstición popular, a corrupción política o simplemente a inxustiza combertese en alegorías que nos mostra o transfondo e a razón do ultimo acontecido.(estampas de 65 a 82

Coñécese como Guerra da Independencia española ao conflito armado que, entre 1808 e 1814 sacudiu á Península Ibérica como consecuencia da entrada das tropas napoleónicas en España co pretexto de invadir Portugal. O Levantamento do 2 de maio contra os invasores foi espontáneo e popular e iniciouse o 2 de maio de 1808, ubicándose dentro do contexto de Guerras Napoleónicas.

O home é un boneco que manexan ao seu antollo as forzas históricas e sociais, un verdugo ou unha vítima. E os que non se resignan a seren vítimas serán á súa vez verdugos, resistentes, que chegan na súa reacción defensiva ás maiores crueldades.Goya non debuxou seu pobo como vítima resignada, senón como fera acosada que se defende como pode, máis aló de toda lei moral e humana.

O Guernica

BIOGRAFIA

Pablo Ruiz Picasso é un dos grandes xenios da pintura contemporánea. Naceu en Málaga no 1881 e morreu en Francia no 1973. París foi o seu refuxio durante moito tempo, pero os últimos anos da súa vida pasounos no sur de Francia, en Mougins, onde faleceu. Foi o creador do cubismo xunto a Braque.

Picasso veríase tremendamente afectado polo estalido da Guerra Civil Española e concretamente polo bombardeo de Guernica. Este feito provocaría a realización dunha das obras máis famosas da arte contemporánea, na que critica a guerra e a sinrazón que conleva un enfrentamento armado. O bombardeo de Guernica foi o ataque aéreo que sufriu esta poboación vasca, o 26 de abril de 1937, de mans da Lexión Cóndor alemana. Hitler facía así esnsaios bélicos en Guernica e daba o seu apoio ao bando nacional na Guerra Civil española.

O Guernica foi realizado por encargo do Goberno da República Española para ser exposto no pabellón español durante a Exposición Internacional de 1937 enParís, co obxectivo de atraer a atención do público cara a causa republicana en plena Guerra Civil Española.

Na década de 1940, dado que en España se instaurara o réxime franquista, Picasso optou por deixar que o cadro fose custodiado polo Museo de Arte Moderno de Nueva York, ainda que expresou a sua vontade de que fora devolto a España cando volvese ao país a democracia. En 1981 a obra chegou finalmente a España. Expuxose ao público primeiro no Casón del Buen Retiro, e logo, dende 1992, no Museo Reina Sofía de Madrid, onde se encontra en exhibición permanente na actualidade.

 DESCRIPCION DOS ELEMENTOS

 Muller con candil: dende unha ventá, a muller cun candil na man estira o seu desorbitado pescozo ata unirse ao grupo do horror. Co seu potente brazo extendido acerca a súa buxía ata a lámpada axudando a iluminar a escea. Ese brazo, coa lámpada fortemente agarrada na man coma se estivese a empuñar un arma, é o mesmo brazo que suxeita un vaso de ofrendas na escultura “A dama oferente”,do propio Picasso e que estivo tamen esposta no pabellon da República Española, onde se expuxo O Guernica. O rostro da muller parece o de Dora Maar, a súa compañeira entonces.

Muller en chamas:dende outra ventá, esta vez a dunha casa incendiada,cae unha muller envolta en chamas. A súa cabeza e o seu rostro adoptan a mesma posición que a da nai, clamando ao ceo dende o horror. Cos brazos atrozmente levantados, a súa imaxe é equiparable á figura central dos “Fusilamentos de Goya”, o condenado a morte que levanta o seus brazos desafiando ós asasinos.

Guerreiro morto: ten o brazo dereito e a cabeza separados dun corpo que desapareceu da escena pisoteado polo cabalo. Como se fora un busto escultorico, esa cabeza é xa case unha caveira. Na sua man dereita empuña aínda unha espada rota da que emerxe, como sinal de vida, unha flor. 

 Muller que foxe: saíndo da casa en chamas outra muller foxe buscando a súa salvación. Na súa fuxida, diríxese ata a escena central, pero parece quedar petrificada, coa mirada fixa nos terribles acontecementos que se están a producir. Son as súas pernas, especialmente a enorme perna esquerda, as que chaman a atención. Parece como se as súas extremidades quixeran botar raíces no chan.

Mai con fillo morto: é a imaxe máis impresionante do cadro. O alarido de dolor transforma a súa lingua nun punzante estilete, a súa cabeza contorsiónase cara o touro, como buscando o consolo imposible. O neno morto que sostén entre os seus brazos, coa cabeza dramaticamente caída, parece compoñer a clásica imaxe dunha piedá, a suprema dor dunha nai.

Guerreiro morto: ten o brazo dereito e a cabeza separados dun corpo que desapareceu da escena pisoteado polo cabalo. Como se fora un busto escultorico, esa cabeza é xa case unha caveira. Na sua man dereita empuña aínda unha espada rota da que emerxe, como sinal de vida, unha flor. 

GUERNICA

París, primavera de 1937: Pablo Picasso despierta y lee.
Lee el diario mientras desayuna, en su taller.
El café se le enfría en la taza.
La aviación alemana ha arrasado la ciudad de Guernica. Durante tres horas, los aviones nazis han perseguido y ametrallado al gentío que huía de la ciudad en llamas.
El general Franco asegura que Guernica ha sido incendiada por dinamiteros asturianos y pirómanos vascos enrolados en las filas comunistas.
Dos años después, en Madrid, Wolfram von Richthofen, comandante de las tropas alemanas en España, acompaña a Franco en el palco de la victoria: matando españoles, Hitler ha ensayado su próxima guerra mundial.
Muchos años después, en Nueva York, Colin Powell pronuncia un discurso, en las Naciones Unidas, anunciando la inminente aniquilación de Irak.
Mientras él habla, el fondo de la sala no se ve, Guernica no se ve. La reproducción del cuadro de Picasso, que decora la pared, ha sido completamente cubierta por un enorme paño azul.
Las autoridades de las Naciones Unidas han decidido que ése no es el acompañamiento más adecuado para la proclamación de una nueva carnicería. 

Eduardo Galeano, “Espejos. Una historia casi universal”

 

http://www.elpais.com/articulo/internacional/Guernica/ONU/tapado/tiempos/guerra/elpporint/20030131elpepuint_4/Teshttp://www.elpais.com/articulo/internacional/Guernica/ONU/tapado/tiempos/guerra/elpporint/20030131elpepuint_4/Tes

Salvador Dalí

Salvador Dalí i Domènech, naceu en Figueres o 11 de maio de 1904 e faleceu na mesma vila o 23 de xaneiro de 1989. Foi un dos principais representantes do surrealismo.

Durante a sua vida viviu acontecementos bélicos como a Guerra Civil española ou as dúas Guerras Mundiais.

A Guerra Civil Española foi un conflito bélico que se desenvolveu tralo fracaso do levantamento dun sector do exército contra o goberno lexítimo da Segunda República española. O alzamento contra o goberno republicano estivo planificado polo xeneral Emilio Mola, encabezado polo xeneral José Sanjurjo e secundado entre outros polo xeneral Francisco Franco Bahamonde. A guerra durou dende xullo de 1936 até abril de 1939, concluíndo coa vitoria do bando rebelde e coa instauración dunha ditadura Franquista.

Este cadro, coñecido como “Premonición da Guerra Civil”, tamén chamado “Construción blanda con xudías fervidas” rematouno o autor no 1936, mais seis meses antes de que dese comezo a Guerra Civil Española. Dalí denuncia xa un clima prebélico a traves dun corpo que se fai dano a si mesmo.

 Sobre un ceo azul presenta un corpo colosal en tensión e desmembrado, no que a articulación do conxunto é unha construción arquitectónica en carne, un corpo que ben puidera aludir á desvertebración e enfrontamento político que se vive na España e na Europa do momento.

  Observamos como enormes máns compoñen unha configuración monstruosa e suxeitan os ósos como se fosen armas. Os pés esqueléticos e enormes, o rostro descarnado volto cara ceo contribúen tamén a anunciar o patetismo da contenda.

Á esquerda un enorme busto de home adulto, asoma sobre a deformada e enorme mán, totalmente alleo á escea, contemplando o chan con ensimismamento.

A luz e a cor aumentan ese patetismo da escea con fabas caídas nun chan sucio e sombrío. O ceo, entre azul e branco, axítase e parece moverse, observando como se achegan nubarróns que comezan a oscurecelo como se quixeran anunciar a tormenta.

É una escea agresiva e dramática sobre o conflito español que se aveciñaba, xa que o corpo destrozado e roto parece querer destruirse a si mismo, simbolizando la contradición interna da desgarrada España.

Dalí é o o máis escandaloso e extravagante de todo o grupo dos pintores surrealistas. Os seus cadros presentan figuras imposibles froito da súa imaxinación, alargadas e descompostas. A súa pintura resulta excepcional nas súas calidades plásticas pola correción no debuxo e esa presenza dunha luz clara e limpa. Caracterízao a provocación e o emprego do seu método paranoico-crítico que él mesmo así o describía: «método espontáneo de coñecemento irracional baseado na obxetividade crítica e sistemática das asociacións e interpretacións de fenómenos delirantes»

Para os surrealistas a obra nace do automatismo puro, é dicir, calquera forma de expresión na que a mente non exerza ningún tipo de control. Intentan plasmar por medio de formas abstractas ou figurativas simbólicas as imaxes da realidade máis profunda do ser humano, o subconsciente e o mundo dos sonos.